BİR DAMLA, AŞK

Ah İstanbul ah...Madem oturduk bu sofraya,
Dinle şimdi derdimi,bir hikayem var sana...
Gerçi anlatsamda gülersin,dersin ki bana,
İnsan aşık olur muymuş bir yağmur damlasına,
Hepsi sadece birazcık benziyor diye ona...


İncecik bir yağmur damlası düştü elime,
Korkmuş ,hepsinden önce atlayı vermiş buralara,
Tam saklayıp koruyayım dedim,bir anda,
Hepsi peşinden koşar gibi döküldü yeryüzüne...


Olmadı,başka sefere de diyemedim,alıp götürdüler seni,
Karıştın bir anda hepsine,dur, gitme diyemedim...
Çok mutluydun,yani en azından ben öyle anladım,
Bozmak istemedim ,gözümden akan yaşa karışıpda süzülmeni...


Korkuyordun hem,o kadar alıştın ki göz yaşıma,
Fark ettim ki bağlandın.
Bende aranıza kimse girmesin diye,
Bizim gibi,baba yadigarı şemsiyemi açtım.


Sizide bırakmadı değil mi başkaları,
Derler ki aşklar birer deli saçmaları...
Bir tüfeğim vardı...Alırsam elime şimdi,
O bana aşkı öğretmeye kalkanın kalbine sıkarım bütün saçmaları!


Kabul, kalmadı bir Ferhat ile Şirin,
Kabul, yaşanmıyorda artık bir Leyla ile Mecnun,
Ama biz neciyiz yahu,al sana Berk ile Şiiri,
Şimdilerde de yeni bir ismi var, akıllı ile meczup...


Bakma benim bu süslü cümlelerime be İstanbul...
Öyle bir yer ki burası,her köşesini dolaş kendine bir isyan bul...
O günden beridir,bir meyhanenin,En ağlak kuytusundan başka birşey değilim...
Artık öyle acizim ki İstanbul,korkuyorum diri kalkmaya eğilip...


                                                                                                                                    Berk Doğan

Yalnızlık...

Ne kötü şeydir şu yalnızlık...İnsanı çıldırtan ama birşey yapmaya kıyamadığınız küçük çocuğunuz gibidir...Herkese dert yanarsınız...Herkes anladığını söyler ancak kimse oturup çare bulamaz...Herkesin bir fikri vardır,herkes birşeyler söyler ama o yalnızlık hala çocuğunuzdur.Ne yaparsanız yapın varlığını yok edemediğiniz tek şey...Ne kadar severseniz,ne kadar başını okşarsanız o kadar yanaşır size.Ve ne kadar uzak durur ne kadar az sevgi gösterirseniz o kadar sizden soğur,uzaklaşır...Aslında beyaz bir kıyafete dökülen bir vişne suyu lekesi gibidir.Lanet,iğrenilesi,hatta parçalanıp bir kenara atma hissi uyandıran bir leke...Çıkarması çok zordur ama ev kadınları gibi biliceksin abi o yalnızlığı çıkarıp atmasını . Hissediceksin ilk önce etrafındakileri,seslerini duyarak bile mutlu olmayı bileceksin.Öyle şaşalı şeyler beklemeyeceksin.Ne kadar ufak şeylerden mutlu olabilirsen ve ne kadar bu mutlulukla yaklaştırabilirsen kendine onları işte o kadar çabuk gider yalnızlığın...Teşekkürler okuduğunuz için kısa ve öz bir tanım.Bir dahaki bloglarda görüşmek üzere...